Czarownica Kaukazu - Uszba. Wspinaczka na przełęcz między Uszbą północną i południową.
Uszba - Relacja z wyprawy na tę niesamowitą górę. Kaukaz - Swanetia. Gruzja.
Po udanej akcji na Tetnuldi przychodzi czas na danie główne, czyli Ushbę. Perła Kaukazu zalicza się do najpiękniejszych gór świata. Charakterystyczna sylwetka, bliźniaczych strzelistych wierzchołków przykuwa wzrok i zapada w pamięć każdego kto ją zobaczył. Słynie z kapryśnej pogody, ciągle zmieniających się warunków oraz piekielnie stromych ścian. Nęci i zaprasza ambitnych śmiałków do podjęcia ambitnych prób wspinaczki, po czym pokazuje całe swe oblicze. Bombarduje kamieniami, gubi drogę w gęstych mgłach. Czasami nie pozwala się nawet sfotografować, o czym miałem się przekonać już niebawem.. Cóż czarownica to kolejny z jej przydomków.
Lądujemy w końcu i jej podnóża. Jestem niezwykle podekscytowany, gdyż z tej strony (południowo wschodnia wystawa) jeszcze nie byłem. Góra prezentuje się niezwykle imponująco, dwie potężne wieże przedzielone ogromnym lodospadem. Zachęca do wspinaczki pięknym symetrycznym kształtem. Zbliżając się jednak do jej ścian, wzbudza lęk i przerażenie.
Plan zakłada wejście na przełęcz między wierzchołkiem południowym a północnym, a potem granią już na wierzchołek północny. Kluczem będą tutaj warunki śnieżno lodowe do przełęczy. Grań ma trudności IV i wydaje się że nie powinna być wielką przeszkodą..
Ruszamy tradycyjnie z wioski Beczo, wynajmujemy konika który niesie za nas tobołki. Wędrówka do bazy pod górą zajmuje pół dnia. Panuje niemiłosierny skwar, decyzja o dodatkowej pomocy tragarza wydaje się strzałem w dziesiątkę.
Bazę zakładamy przy wielkim głazie, na którym upamiętnieni są alpiniści którzy zginęli na Ushbie. Jest to ostanie miejsce gdzie płynie strumyczek i mamy dostęp do wody, co jest dość istotne :) Spotykamy tu także zespół wspinaczkowy z Hiszpanii. Przez kilka dni nie będziemy zatem zupełnie sami. Chłopaki świetnie się wspinają, są tu już dość długo i opowiadają jaka była ostatnio pogoda.
Kolejnego dnia od razu ruszamy w górę. Droga wiedzie przez przepotężną morenę, dalej lodowcem do góry. Tutaj rozdzielamy się, jeden z nas ma problemy wydolnościowe i wraca w dół. Z Wieśkiem docieramy na lekkie wypłaszczenie lodowca. Wydaje nam się iż jest to ostatnie dogodne miejsce na założenie C1. Zostawiamy tobołki i pędzimy w górę zrobić rozeznanie. Około 11 robi się już bardzo gorąco, zapadamy się w śniegu. Decydujemy się wrócić. Kopiemy niewielką platformę, i ustawiamy namiocik. Do końca dnia czilujemy podziwiając piękny zachód słońca.
Budziki dzwonią o 1:30 ale tak naprawdę nie śpię już od dawna. Kluczowy moment wyprawy nie pozwala mi na spokojny sen, podniecenie jest zbyt duże ;) Wieje silny wiatr, szarpiąc namiotem dodaje to nieco grozy przed nocną wspinaczką. Wychodzimy około 3:30, wspinając się po śladach z zeszłego dnia. Śnieg jest idealny, zmrożony, czekany i raki siadają perfekcyjnie. Nieco wyżej lawirujemy między skałami, odnajdując wcześniej obraną drogę.
Przechodzimy nieopodal wielkich seraków, które robią ogromne wrażenie. Wydaje się jakby mogły w każdej chwili odpaść. Musi to być swoją drogą, spektakularne zjawisko. Z czasem robi się coraz bardziej pionowo, odpadnięcie któregoś z nas prawdopodbnie skończyło by się wiecznym pochówkiem w szczelinie kilkaset metrów niżej. Nie ma jednak czasu na asekuracje, a czuję że wspinamy się pewnie. Niestety psuje się pogoda, mimo iż zupełnie się na to nie zanosiło. Docieramy na przełęcz około 8:30 już w śnieżycy oraz silnym wietrze.
Wystarczyła chwila, wymiana spojrzeń i już wiemy że trzeba odpuścić :( Rozpoczynamy zejście, 200, może 300m poniżej, zatrzymujemy się na herbatę. Przestało wiać, chmury jakby ustępują. Ushba bawi się nami. Kontakt z bazą, Kuba mówi że i tak się pogoda zepsuje popołudniu. Ale co tam, ruszamy w górę. Docieramy ponownie do przełęczy, teraz nieco w innym miejscu. Zaczyna się to samo, huragan i śnieg w oczy. Wiesław robi troszkę dokładniejsze rozeznanie po czym zaczynamy zejście do namiotu.
Ja schodzę do bazy, zupełnie wykończony, Wiesław zostaje w C1. Następnego dnia także decyduje się na zejście niżej, aby odpocząć i pomyśleć co dalej.
Mimo jak wydawało mi się dobrej formy, jak i aklimatyzacji po zejściu z ataku, jestem totalnie rozwalony. Cały kolejny dzień, jem, pije, leżę. W jednej chwili podziwiam ogrom i piękno góry, chcę spróbować jeszcze raz, aby zaraz myśleć już o zejściu na dół i powrocie do domu. Totalna huśtawka nastrojów. Atmosfera w bazie jest dosyć gęsta, większość z nas milczy i próbuje zebrać myśli do kupy.
Po dniu odpoczynku, Wiesław rusza w nocy do góry, spróbować podejść pod seraki, ja staruje rano aby zabezpieczyć jego zejście i pomóc mu znosić C1. Prognozy pogody jak i nasza forma, szczególnie ta psychiczna nie dają szans na szczyt. Nie mamy także już jedzenia. Tak godzimy się z porażką i pomału rozpoczynamy zejście do cywilizacji.
Poniżej kilka zdjęć z zaznaczoną drogą oraz kilka przemyśleń :)
Podsumowując, zgodnie przyznajemy że jak zwykle Ushba nas zaskoczyła.
Obawialiśmy się małej ilości śniegu oraz jego złej konsystencji (było go na tyle dużo i był na tyle twardy że wspinaczka była dość komfortowa i bezpieczna).
Obawialiśmy się szczeliny ponad lodospadem, a przeszliśmy ją jednym skokiem.
Natomiast nie sądziliśmy że wejście na grań będzie tak problematyczne. No i sama grań według opisów miała być IV, a wyglądała jednak na większe trudności.
Na pewno swoją rolę odegrało tu załamanie pogody. Silny wiatr z opadem śniegu zawsze odbiera pewność siebie. Do tego wysokość ekspozycja i człowiek robi się malutki i słaby.
Jestem pełen podziwu dla himalaistów spędzających w bazie tygodnie, mnie kilka dni potrafiło już podłamać.
.
Ostatecznie pod górą spędziliśmy 6 dni. Doszliśmy do przełęczy między wierzchołkami.
Wspinaliśmy się drogą pierwszych zdobywców J. Cockin, U. Almer. Przełęcz jest na wysokości około 4300 – 4350m.
Mimo niepowodzenia i drobnych różnić zdań w zespole, nadal jesteśmy przyjaciółmi i chcemy kiedyś spróbować jeszcze wejść na Ushbę razem.
Jeśli ktoś potrzebowałby jakiś informacji, zachęcam do kontaktu. Mamy sporo map, opracowań, i przede wszystkim zdjęć. Byliśmy pod Ushbą kilkukrotnie z różnych stron.
Komentarze
Prześlij komentarz